P³

“Minsan ay humaharap sa sigwa ang Pagkakaibigan…
Humahantong sa tampuhan at minsa’y Paghihiganti…
Ngunit laging may lugar sa magkaibigan ang Pagpapatawad.”

Nakatitig ka ba ngayon sa kalangitan?
O nakikinig sa ‘yong kinaiinisan?
Umaasa ka bang maibabalik ang nakaraan?
O papayag ka na lang na dumugo ang kalooban?

Nawala na ba ang tiwala’t pag-ibig
Na ibinigay sa kanya kahit di nagpaantig
Sa puso niyang bato, sa puso niyang sawi
Sa damdamin niyang ngayo’y ‘di na mawari?

Kung ang samaha’y dating maligaya
Di ba maaaring ibalik ang sigla?
Kung siya man ang sanhi ng iyong mga sugat
Di ba’t maghihilom din kahit pa magluwat?

Kahit pa naguguluhan sa sitwasyong kinahantungan
Di ba’t maaayos din ang pagsasamahan?
Bakit ‘di mo baguhin ang puso’t isipan?
Alam kong mahirap ngunit ito lang ang paraan

Nababalot na ba ng poot at paghihiganti
Ang iyong pagkataong ‘di na gaya ng dati?
Ang isang kaibigang kalungkutan ang bumabati
Di mo ba magagawang pansinin na muli?

Ngayo’y may bago na siyang mga kaibigan
Ngunit ‘di ibig sabihi’y nakalimutan ka na nang tuluyan
Humahanap lang siya ng bagong kasiyahan
Kahit pa ‘di mo tanggap ang ilan niyang kasamahan

Alam kong mahirap ang iyong pinagdadaanan
Marahil ay nalulumbay at nagpupuyos ang kalooban
Di ko man alam ang buong katotohanan
Nadarama ko naman ang iyong karaingan

Di ba’t mahirap mabuhay kung may bagabag?
Kahit ‘di ka man pipi, bingi o isang bulag
Mawawaglit mo ba ang tampong naitanim
Sa puso mong dalisay ngunit ngayo’y naninimdim?

Alam kong lilipas din ang iyong dinaramdam
At ang iyong galit ay unti-unting mapaparam
Di ko man makita ang nilalaman ng iyong puso
Alam kong ang kilos mo’y marahan nang nagbabago

Sakali mang naghilom na ang iyong mga sugat
Di ba’t nararapat lang na handa ka nang magpatawad?
Di ba’t magiging maluwag sa iyong kalooban
Kung wala ka nang hinanakit sa iyong kaibigan?

Bakit ka pa lalayo sa minamahal mong kaibigan
Kung siya lang ang nagpapagana ng iyong katauhan?
Bakit mo pa iisipin ang ibang mga bagay
Kung ito lang ay makakasira ng inyong mga buhay?

Bakit mo pa hahayaang magbago ang pagtitinginan
Di ba’t masasayang lang ang inyong pinagsamahan?
Bakit mo pa tatalikuran ang iyong kaibigan
Di ba’t masarap na mayroon kang kahuntahan?

Lagi mong tandaan na mahirap makipagkaibigan
Lalo na sa taong labis kang pinahirapan
Ngunit lalo pang mahirap ang makipaghiwalay
Sa isang kaibigang minahal mo ng tunay

Hanggang may pagkakataon, hanggang siya’y nabubuhay
Ipakita mo sa kanya ang pag-unawa’t pag-alalay
Magtiwala ka’t manalig sa iyong kaibigan
Hangga’t ‘di pa huli ang lahat, mahalin mo siya ng lubusan

Ano kaibigan, gumaan ba ang iyong kalooban?
Tumimo sana sa’yo ang halaga ng pagkakaibigan
Hindi man perpekto ang ganitong samahan
Di ba’t masaya naman at walang katumbas na kayamanan?

Isang Pagpapakilala: Pagkatao ng Isang Simpleng Tao

Ako ay isang tao. Ako ay isang taong punung-puno ng katangian kahit pa hindi ito pansin ng iba. Sa tingin ko hindi nila napapansin ang mga katangiang ‘yon dahil hindi naman talaga ako kapansin-pansin at hindi rin ako mahilig magpapansin sa iba. ‘Yun na.

Ako si Still… At siguro ako lang ang may ganitong pangalan… unique ika nga. Maybe 99% akong sure na ganun nga… E sa dami ba naman ng tao sa mundo, malay mo baka meron nga akong kapangalan. Ibigay ko na yung 1% kung meron nga.

Ako ay isang simpleng tao. Oo, ganun ang turing ko sa sarili ko. Dalawpu’t isang taong gulang na ako ngayon. Ito ang aking ipinagmamalaking edad habang sinusulat ko ang akdang ito. Kung sa mukha’t mukha lang ang pagbabasehan ng aking katauhan ay palagay ko hindi naman ako pahuhuli. Ang ibig kong sabihin ay hindi naman ako panget. Oo, hindi nga pero sa tingin ko at sa tingin din ng iba e hindi naman ako ganoong kagwapuhan. In short, average look. Medyo payat din ako, matangkad at Moreno. Hindi maipagkakailang isa akong tunay na Pilipino. Itim ang buhok ko, may dark brown na mga mata, matangos ang ilong at medyo makapal na kilay at malaking mata. Pero hindi naman ganoong kalakihan ang mga mata ko na akala mo’y iluluwa na ng mukha ko. Isa ko pang katangian ay ang maganda kong mga ngipin. Alagang-alaga ko ba naman. Three times a day akong nag-tutoothbrush. Bukod dito ‘yung labi ko naman ay tama lang. Hindi siya makapal at hindi rin namang gaanong kanipis. Sa pangkalahatan, ang lahat naman ay naaayon sa hubog ng aking mukha at katawan. ‘Yun nga lang, hindi lahat ay perpekto, hindi lahat ay kanais-nais at hindi lahat ay magaan na dalhin sa katawan. Kung anu ‘yon, tiyak na maisusulat ko sa pagdaan ng mga panahon.

**********

Kung ugali naman ang pag-uusapan, marami ako nyan. Sabi ng iba mabait daw ako. Oo, tama naman sila. Mabait ako sa taong mabait sa akin. Ofcourse, kung mabait ang isang tao sa’yo dapat ganun ding kabaitan ang ipakita mo sa kanya. It’s very unfair kung masama ang ipapakita mo sa kanila sa kabila ng mga kabutihan at kabaitang ibinibigay nila sa’yo di ba?

Sabi ng marami suplado daw ako. Siguro nga oo dahil hindi ako madalas mamansin ng tao lalo na’t hindi ko naman kakilala. Pero minsan kahit na kakilala ko ay hindi ko pinapansin kasi ‘di ako mahilig makipag-eye-to-eye contact sa kanila. Nahihirapan ako e. Pero ngayon, pinipilit ko nang maging sociable at nice sa ibang tao kaya pinapansin ko na sila. Ganunpaman, may konting hirap pa rin sa part ko na makipag-usap sa kanila.

Medyo kuripot din ako. Oo, inaamin ko naman yun. Nagiging kuripot lang ako madalas sa harap ng ibang tao pero yung para sa sarili ko syempre hindi ako nagkukuripot. Ewan ko ba kung bakit ganun. Selfish ba ako??? Hindi naman kasi nagbibigay naman ako sa iba kung meron din naman akong ibibigay. Siguro lang minsan e hindi talaga maiiwasang magkuripot ako na para bang ayaw kong pakawalan ang pera sa mga kamay ko.

Marami pa siguro akong ugali na hindi ko pa nababanggit sa akdang ito. Siguro mababanggit ko rin yon sa ibang mga pagkakataon. Anyway, may isa akong ugali na maipagmamalaki sa buong mundo. Yun ay ang hindi ko pagiging mayabang. Hate ko talaga yung mga taong nagyayabang kaya di ako gumagaya sa kanila. Wala naman silang makukuhang maganda sa pagyayabang. Karamihan sa kanila ay napapasubo sa away. Sila yung mga taong dumadaan sa kalye ng kapahamakan dahil sa kanilang kayabangan.

**********

Maraming nagsasabi sa akin na misteryoso daw akong tao. Siguro nga ganoon ako.dahil siguro sa pagiging tahimik ko kaya nasasabi nila ‘yon. Pero hindi nila alam na nagiging madaldal din naman ako kapag kausap ko na yung ibang tao gaya nung mga friends ko.

In a sense, tama din naman yung observation ng ibang tao about me. Pero aaminin ko rin na sa kabila ng mga katangiang ito ay parang hindi ko pa rin kilala ang sarili ko. Sa ngayon, maraming bumabagabag at gumugulo sa aking isipan. Sana balang araw maging maliwanag ang lahat sa akin.

Speaking of katangian, ang paniniwala ko ay matalino ako. Pero average lang siguro kahit pa sinasabi ng iba na ang galling-galing ko. Lalo na nung nag-aaral pa ako sa college. Ako kasi yung nakakuha ng pinakamataas na parangal nung graduation namin. Hindi ko naman siya masyadong isiniksik sa utak ko kasi lalo akong mape-pressure sa expectations ng mga tao sa akin kung gagawin ko yun. Oo, maraming tao sa paligid ko ngayon ang nakaka-pressure. Nandyan ang boss, mga ka-trabaho, kaibigan at pamilya lalo na ang mga magulang ko. Pero okay lang naman. Nagsisilbi rin itong challenge sa simpleng buhay ko.

**********

Kung talent naman ang pag-uusapan, masasabi kong mayroon din naman ako kahit konti. Itong pagsusulat ko ng mga akda, tula at kanta ay itinuturing kong isang talento na galling sa Diyos. Sana nga lang magtagal ito. Sana hindi matigang ang utak ko. Sana marami pa akong maisulat. Nagsisimula pa lang naman ako at medyo kakapa-kapa pa sa dilim. Pero sa awa ng Diyos, naniniwala akong magtatagumpay din ako balang araw gamit ang talentong ibinigay Niya sa akin.

Bukod dito, may talento rin naman ako s a pag-awit. Yun nga lang kailangan ko pang i-build ang confidence ko habang kumakanta. Hindi naman sa nahihiya ako, madalas lang talaga na nerbiyos ang nauuna sa kin. Madalas sa hindi ay nilalamon ako nito kayat nasisira ang bawat performance ko. Pero ngayon, unti-unti ko nang nalalabanan ang takot ko. Pinipilit kong i-improve ang sarili kong talento.

Sa mga talentong pinasabog sa mundo, nasubukan ko na rin namang sumayaw kahit papaano. Oo, hindi ako marunong magsayaw pero pinilit ko na lang. Sa huli, natutunan ko rin namang umindak at gumiling-giling. Nasubukan ko na ring umarte. Umarte sa mga role-playing nung highschool saka college. Madalas ko itong nararanasan sa kadahilanang requirement ito sa ilang mga subjects sa eskwelahan.

**********

Ito ang sarili ko. Ito ang simple kong pagkatao. Marahil kapareho lang ako ng iba. Isang ordinaryong mamamayan ng Pilipinas. Isang maliit na bahagi ng populasyon ng mundo. Isang taong mahilig magsulat.

Ito ay isa lamang maikling pagpapakilala ng sarili ko. Sa pagdaan ng mga panahon, madadagdagan pa ang maisusulat ko tungkol sa sarili ko at sa aking paglalakbay. Mahaba pa ang buhay. Ngunit kung ito na ang huling akdang magagawa ko, at least naranasan kong magsulat. Naranasan kong magkwento ng aking buhay.

Kapalit ng Paghihintay

“Kung ang kapalit ay pag-ibig na dalisay, Tunay na makabuluhan ang pagtitiis at paghihintay.”

Sa pagbubukas ng umagang kay ganda
Sa paglalaho ng buwan at mga tala
May ninanais na sana’y makakasama
Isang taong makapagbibigay ng sigla’t saya

Sa pagdaan nitong kinaumagahan
Ang puso’y naninimdim sa kinasapitan
Nang dahil sa paghihintay ng kaligayahan
Tila ay naudlot at sa halip ay kasawian

Sa kinahapunang marahang lumalakad
Sa napipintong takipsilim na agad bubungad
Naghihintay pa rin ang pusong nagsusugat
Matamang nagmamasid ang matang nakamulat

Ngayo’y sumapit na ang gabing pumapanglaw
Sa kalawakan ng katahimika’y walang dumudungaw
Nang lumakas ang hangin at bumuhos ang ulan
Sumabay ang pagtangis at lumbay ng kalooban

Lumalalim ang gabi’t lumalakas ang ulan
Nang sa pinto’y may kumatok at agad pinagbuksan
Ang pinakamamahal ang siya palang dumating
Agad siyang niyakap at damdami’y umigting

Sa karanasang ito ng pighati’t pag-iisa
Sa bawat kalungkuta’t hirap na nadarama
Ay may pusong nagmamahal sa nangungulila
May taong umaalala’t gumagabay sa tuwina

Ang buhay ng tao minsan ay malumbay
Lagi lang iisiping mayroong aagapay
Mayroong nagmamahal na handang dumamay
Wagas na pag-ibig kapalit ng paghihintay

Strength

I see the beauty of the skies and the rising sun
They remind me of my stories and my childhood memories
I write every thing in the past and I always hope it would not last
I wished to be good, I wished to become someone
I’ve dreamed of something though hard to be done
I thought of success and never thought of regrets

Memories had gone through the years
And though I moved on I still got some tears
I remembered the day when I was frail
I was like a prisoner who was in jail
Though life is risky, though life is tough
I knew that it is not always rough

I thought I would break, I thought I would lose
When I thought I would never make it through
I thought that life would cause some bruise
But then I know my faith is true
I learned through the darkest times in my life
And I realized the strength I have inside

I guess I knew what it would take
To face the truth so I would care
To live is to fight the threats and the storms
Though pain is real, Though it can kill
And after all the sadness, the fear, the sorrow
I still have the strength, from Him I borrow

When the time comes, When the signs appear
When my fate is unexpected though it seems clear
That one day will be coming when I would fail
When nothing to do ‘coz destiny’s unfair
I just have to find even a little strength
I hope it’s in my heart ‘coz I believe in my faith

Now I believe in the power of faith, in the power of strength
That I’m stronger, That I’m a believer, That I can mend
That life could be easier if I’ll believe in myself
That life could be meaningful if I’ll believe in my strength
Bringing all the lessons that I’ve learned and all the experiences that I’ve got
I will learn to stand tall and I will learn to live on

Ang Simula ng Isang Mahabang Paglalakbay

Ang buhay ay isang paglalakbay. Paglalakbay na kung saan ay marami tayong bagay na mararanasan. Mga bagay na kanais-nais at mga bagay na di- kanais-nais. Mga bagay na mabuti at masama. Mga bagay na malinis at marumi. Mga pangyayaring itinakda sa akin, sa’yo at sa ating lahat. Mga pangyayaring ikinatutuwa ng tao na nangyayari. Mga pangyayaring di man kagustuhan ng iba ay nangyayari. Mga bagay na humuhubog sa pagkatao ng isang tao. Mga bagay na nagpapasama sa iba. Mga bagay na nagpapalala sa iba pang mga bagay at pangyayari. Mga pangyayaring kinakailangang mangyari para matuto ang isang tao. At higit sa lahat mga bagay na kalooban at di-kalooban ng Diyos na mangyari.

Oo, masalimuot at makulay ang buhay ng tao. Ang ating mga magulang, kapatid, asawa, kamag-anak, kapitbahay, kaibigan, kaaway, kakwentuhan, kaharutan, kakampi, kalaguyo, ka-bro, ka-sis, kapuso, kapamilya, ka-blog, ka-tandem, ka-buddy, ka-team, ka-friendster, ka-facebook, kalaro o simpleng kasama lang. Silang lahat ang nagbibigay ng kulay at kahulugan sa ating buhay. Sila yung mga taong laging nakapaligid, laging nakabantay, laging nakamasid at laging naghihintay sa anumang ikikilos at sasabihin mo. Oo, ang iba sa kanila ay totoong mapagmasid ngunit marami din naman ang walang pakialam. Ang nakakalungkot lang ay mas marami pa rin yung mga taong mapanghusga sa kapwa, yung mga taong mayayabang, yung mga taong nangmamata at nanghahamak ng kanilang kapwa.

Pare-pareho naman tayong mga nilalang ng Diyos. Bakit kaya sila ganun? Bakit may mga taong mapanghusga sa kapwa?, tanong ko sa sarili ko. Hanggang isang araw nalaman ko ang sagot. May mga taong mapanghusga kasi bastos sila. Yan ang simpleng sagot na naisip ko. Pero alam ko, maraming mga dahilan kung bakit sila ganun. Siguro nga dahil walang maihuhusga yung kapwa nila sa kanila o kaya naman ay trip lang nila.

Kung may mga taong mapanghusga, mayroon din namang mga mayayabang. Sa totoo lang, naiinis ako sa mga taong ganun. Karamihan naman sa kanila hanggang yabang lang. Sila yung mga taong masyadong mataas ang tingin sa sarili. Siguro pakiramdam nila para silang Diyos na di kayang abutin ng kapwa nila. Bakit, ganun na ba talaga sila kataas? Hay naku… Ang tatayog ng lipad nila. Matatayog nga pero lumilipad naman sila ng walang pakpak. Oo, wala silang mga pakpak. Ano kaya meron sila? Siguro yung katawang lupa nila na punung-puno ng kayabangan. Bahala na ang Diyos sa kanila.

Bukod sa kanila, marami pang uri ng mga masasamang tao. Gaya na lang nung mga taong nangmamata ng kapwa. Yung mga matapobre at mga walang pusong mga nilalang. Kalimitan sa kanila e yung mga mayayaman. Oo, marami akong kakilala na mayayaman. Ganun talaga ugali nung iba sa kanila. Pero hindi lang naman sila. Meron din namang iba na feeling mayaman at matalino na dahil sa kanilang pagpapalalo sa sarili ay pipiliin pang hamakin ang kapwa kaysa tulungan at mahalin sila.

Haaayyy, ang dami na talagang masasamang tao ngayon sa mundo. Marami nang mamamatay tao, drug addict, drug pusher, mga sindikato, magnanakaw, mga taong gahaman sa pera at kapangyarihan at higit sa lahat, mga taong walang takot sa Diyos. Sabi nga sa bible, “ang pagmamahal sa salapi ay ugat ng lahat ng uri ng kasamaan.” In a simple sense, tama ang bible. Kalimitan sa mga krimen at kasamaan sa mundo ay dahil sa salapi. Salaping ginagamit ng tao araw-araw. Salaping ibinibili ng pagkain at gamot. Salaping inihahandog sa Diyos. Salaping inihahandog sa kapwa. Ang masaklap lang, ang salaping ito ay nagagamit din sa pansariling kapakinabangan ng tao. Nagagamit ito sa lahat ng uri ng kasamaan sa mundo. Nakakalungkot… Nakakalungkot isipin na tayo’y nabubuhay sa mundong punung-puno ng kapangitan, karumihan, kadustaan, kabulastugan, kahirapan, kapighatian at kasamaan.

**********

Gayunpaman, nagpapasalamat pa rin ako sa Panginoon dahil sa kabila ng mga kasamaang ito, mayroon pa rin akong naaaninag na mga bagay ng kabutihan. Ang tinutukoy ko ay yaong mga positibong bagay na nangyayari sa kapaligiran. Nagkakaroon ng katuparan ang mga mabubuting bagay na ito dahil na rin sa mga taong gumagawa at nagpapalaganap ng kabutihan sa mundo. Sila yung mga taong malilinis ang kalooban na mabuti ang pakikitungo sa lahat, mga taong matulungin sa kapwa, mga taong masisipag sa paggawa ng kabutihan, mga taong hindi mapanghusga sa halip ay mga matutuwid magsikilos at makatwiran kung magsalita at higit sa lahat sila yung mga taong may takot sa Diyos.

Oo, marami ding mga mabubuting tao. Yung isang kakilala ko nga e grabe ang pagiging matulungin sa kapwa. Isa siyang teacher. Napakabait niya. Sabi nung iba medyo strict pero sa tingin ko, yung tama lang ang ginagawa niya. Ang lahat ng ginagawa niya ay para lamang sa ikabubuti ng kanyang mga estudyante, kapwa guro at kapwa tao. Salamat talaga sa kanya dahil nakabahagi ako ng kabutihang ipinapakita niya sa lahat.

Hay, nakakatuwa talaga yung mga taong nakikita mong gumagawa ng kabutihan sa kapwa. Hindi matutumbasan ng kahit anong kayamanan at luho sa mundo ang ginagawa nila. Sila’y hindi mga sugapa. Hindi sila mayayabang. Hindi sila nangmamata ng kapwa. Hindi sila ganid sa kapangyarihan. Sa madaling sabi, hindi halang ang bituka nila. Sila yung mga taong nakatakda na sa langit. Siguradong may kalalagyan na sila dun. Mahal nila ang kanilang kapwa at ang Diyos kaya mahal din sila ng Diyos.

**********

Yan ang buhay ng tao. Isang buhay na punung-puno ng karanasan, kaalaman, kabutihan, kasamaan at pag-asa. Isang buhay na tungo sa ikaliligtas o tungo sa ikapapahamak. Isang paglalakbay tungo sa iba’t-ibang lugar at panahon sa daigdig. Isang makabuluhang pakikipagsapalaran sa buhay. Isang laban na ang matibay lamang ang nagwawagi. Isang pakikipagtunggali na kailangan nating ilaban at ipanalo hanggang sa huli… Hanggang sa huling tibok ng ating mga puso… Hanggang sa huling hininga… Hanggang sa katapusan ng sanglibutan.


**********

Ako, dito ako nagsimula. Nagsimula akong magsulat tungkol sa sarili kong laban sa buhay… Tungkol sa aking kwento… Tungkol sa aking buhay… Tungkol sa aking paglalakbay.

Ibinabahagi ko ang sarili ko sa kuwentong ito. Inilalaan ko ang kwentong ito para sa buhay ko. Nalaman kong magiging masaya ako sa pagsusulat… Sa pagsusulat ng lahat ng aking mga saloobin, damdamin, kaisipan at repleksyon tungkol sa mga bagay-bagay na nangyayari sa aking buhay. Naniniwala akong simula pa lamang ito ng isang makabuluhang kwento… Ng isang mahabang paglalakbay.

**********

Pag-Asa

Bakit nga ba ganito ang buhay ng tao
Pagsubok ay karugtong
Kalungkutan at kabiguan, hirap at dusa
Lahat na’y dinanas ko

Marami ang may sabi
Na ang buhay ko’y wala ng pag-asa
Ngunit sa isip ko’y hindi ganito
Pagkat ngayon alam ko na, may pag-asa pa

Chorus I
Sa akin ay walang mawawala
Laging iisiping kaya ko na
Dahil sa isang pag-asa
Ang tiwalang ito ay ‘di ko na bibitawan
Muling sisikat ang araw
Sa mundo ko ay magliliwanag
Salamat sa pag-asa ng buhay
Ako ay magtatagumpay

Kung ikaw ay dumaraan sa madilim na daan
Huwag kang mangangamba
Magtiwala ka lang sa Poong Maykapal
Ikaw ay papatnubayan

Ako na ang nagsasabi
Na ang buhay mo’y puno ng pag-asa
Huwag kang tumigil at huwag kang susuko
Bumangon na’t manalig ka, lumaban ka

Chorus II
Sa iyo ay walang mawawala
Laging iisiping kaya mo na
Dahil sa isang pag-asa
Ang tiwalang ito ay ‘wag mo nang bibitawan
Muling sisikat ang araw
Sa mundo mo ay magliliwanag
Salamat sa pag-asa ng buhay
Ikaw ay magtatagumpay

Bridge
Sa bawat buhos ng ulan, Ako ay titindig
Sa bawat bagong umaga, Ikaw ay gigising
Mananatili ang pag-asa sa puso
Maririnig ng langit ang dalangin
At lahat tayo ay lilipad
Makakalipad, Sa Kanyang palad
May pag-asa na tayo’y magtagumpay

Chorus III
Sa atin ay walang mawawala
Laging iisiping kaya na natin
Dahil sa isang pag-asa
Ang tiwalang ito ay ‘wag na nating bitawan
Muling sisikat ang araw
Sa mundo nati’y magliliwanag
Salamat sa pag-asa ng buhay
Tayo ay magtatagumpay

Tayo ay magtatagumpay
Tayo ay magtatagumpay
Tayo ay magtatagumpay


Composed By: Still John Reyes